HAIKU
Με την αγάπη
ζωγραφίζεις τή χαρά
σ᾽ έγχορδες ψυχές.
<>
Πανέμορφη αιθέρια δεκαεπταστιχία
μεταξωτή ευσπλαχνική φωτοχρωμία.
<>
Λαμπρόφωνο χαμόγελο μαριονέτας
ἀποξηραμμένο μονόστιχο βινιέτας.
<>
HAIKU
Κάθε τρίστιχο
κάθε φωτονεφέλη
ένα ποίημα.
<>
HAIKU
Κάθε λιακάδα
κάθε λαμπροφωνία
ένα haiku.
<>
HAIKU
Κάθε νούφαρο
κάθε τοπιογραφία
ένα ποίημα.
<>
HAIKU
Κάθε ανθάκι
κάθε αχνοχάραμα
ένα haiku.
<>
HAIKU
Κάθε ζωγραφιά
κάθε πινακοθήκη
ένα ποίημα.
<>
HAIKU
Κάθε γαλήνη
κάθε ροδοπέταλο
ένα haiku.
<>
HAIKU
Κάθε προσευχή
κάθε γλυκοχάραμα
ένα ποίημα.
<>
HAIKU
Κάθε σύννεφο
κάθε φωτοχρωμά
ένα haiku.
<>
HAIKU
Κάθε λιβάδι
κάθε κρυσταλλοπηγή
ένα ποίημα.
<>
HAIKU
Κάθε φοίνικας
κάθε ανθοφορία
ένα haiku.
<>
HAIKU
Κάθε κοχύλι
κάθε τριανταφυλλιά
ένα ποίημα.
<>
HAIKU
Κάθε τρίστιχο
κάθε καλλιτεχνία
ένα haiku.
<>
Γονατίζεις για να
προσευχηθείς και θυμάσαι
τα λόγια του Χριστού
που είπε να "γίνετε σαν τα παιδιά" (Ματθ. 18, 3)
Σαν τα παιδιά
που γονατίζουν
για να περπατήσουν.
Έτσι κι εσύ περπάτα
γονατιστός στην ζωή,
προσευχόμενος.
Και να θυμάσαι,
ακόμη κι όταν περπατάς όρθιος,
κράτα την ψυχή σου γονατιστή
στα πόδια
του Εσταυρωμένου
κι Αναστημένου Χριστού.
<>
-Χαλίκια πάνω στον τοιχο-
Ζωγράφιζες με το νου
“χαλίκια πάνω στον τοίχο”(Σοφία Σειράχ 22, 18)…
ενός δρόμου στα δυτικά προάστια
της ψυχῆς σου
μέ ένα ακαθόριστο
δεκαεπτασύλλαβο
τό οποίο συλλάβιζες από τα νιάτα σου…
νόμιζες ότι κάποτε θα σταματούσε
η ψυχή σου να συλλαβίζει…
αλλά η ψυχή, στο είχα πε,
παραμένει πάντα παιδί….!
<>
-Καβατίνα-
Ζωγραφίζεις τίς
νότες μιᾶς καβατίνας…
μιᾶς μικρῆς μονωδίας
πού μιλάει για μιά καλαμήτρια
πού συλλέγει καλάμια δίπλα στή
“μικρή πηγή πού ἔγινε
ποταμός”(Ἐσθήρ 10, 5)…
Γιά μιά καλαμήτρια
πού γονατίζει στίς ὄχθες
καί προσευχόμενη
σηκώνει τα χέρια της
γιά ν’ αγκαλιάση το Θεό…!
Ὅταν προσεύχεσαι
σηκώνεις τα χέρια κι εἶναι
σάν να θέλης
ν’ αγκαλιάσης το Θεό…
θά λέη πάντα αὐτή ἡ καβατίνα…!
<>
- Grand guignol -
Όταν είσαι στην έρημο
και ο πιο κοντινός
σιδηροδρομικός σταθμός
είναι τόσο μακρυά…
όταν νυχτώνη
και το σκοτάδι της καρδιάς σου
με κάθε grand guignol
σε ψιλαφίζει…
όταν νιώθης ἐγκλωβισμένος
σ’ ένα βαθύ σπήλαιο
με απότομη χαράδρα
στα έγκατα της καρδιάς σου,
στα έγκατα της γης…
τότε ο Θεός γεμάτος αγάπη
“με σκοινιά κρέμεται στο κενό”(Ἰώβ 28, 4)
και κάθε grand guignol
το μετατρέπει
σε όμορφο Grand Canyon…!
<>
-Far west…-
Ὁ χειμώνας ἔφτασε
καί ἡ παγωνιά αγκαλιάζει
τά γυμνά κλαδιά
της καρδιᾶς σου…
Μά στή σιωπή της πόλεως φάντασμα
μέσ’ απ’ το θαμπό παράθυρο
διακρίνεις ὅτι Κάποιος
χτυπάει τήν
πόρτα της ψυχῆς σου…
Ὁ Θεός μέσα στίς
ἄδειες πόλεις φαντάσματα,
“στίς σκοτεινές στοές
τῶν ὀρυχείων φέρνει φῶς
κι αναζητάει μέσα στης γῆς τα ἔγκατα
τό πέτρωμα”(Ἰώβ 28, 3)
της καρδιᾶς μας…!
<>
-Maggiore…-
Mέσα από τόνους minore
μέσα από τόνους maggiore
μέσα από “λάκκους
μέ πίσσα”(Γεν 14, 10)
μέσα “σέ δρόμους πού
δέν εἶχαν χαραχθῆ”(Ἱερεμ. 18, 15)…
εἶδα να ανασταίνωνται καρδιές…!
Πέρα απ’ τούς τόνους minore
πέρα απ’ τούς τόνους maggiore
πέρα απ’ το φράγμα τοῦ ἤχου
μέσ’ σέ κοιλάδες αγάπης..
μέσ’ στήν καρδιά μου…
ἔτη φωτός μακρυά
άλλά καί τόσο κοντά…
μέσα μου…
συνάντησα,
Ὦ, Θεέ μου,
τήν αγάπη Σου…!
<>
Άβελ-Τάσος Γκιουζέλης, "Ποιήματα των Φύλλων..."
Email: gkiouz.abel@gmail.com
No comments:
Post a Comment